Amerika’nın Irak‘a saldırmasının lojistik desteğini sağlayacak olan Türkiye topraklarının kullanılmasıyla ilgili Meclis’e gelen tezkerenin reddedilmesinin ne kadar önemli bir hamle olduğunu bugün bir kere daha anlıyoruz.
O tarihte tezkerenin geçmesi için görünürde ya da geri planda destek verenler bugün kapıya dayanmış başka sorunla karşı karşıya kalmanın çelişkisiyle baş başalar.
Emperyalizmin Ortadoğu‘yu düzenleme sevdası 150 yıldır aralıksız bir şekilde devam ediyor. Yapılan her müdahale ve yapılandırma sonrasında ileriye dönük olmak üzere bambaşka sorunların tohumları atılıyor.
Emperyalizm bu topraklardan gasp ederek zenginleştirdiği medeniyetinde yüz yıllardır sefa çekerken az gelişmiş ülkelere bunun cefası kalıyor.
Gelişmemişlik, geri bırakılmışlık bu coğrafyada kendisini şiddet olarak örgütlemekle kalmıyor, bu aynı zamanda batı medeniyeti için önemli bir tehdit olarak potansiyelini büyütüyor.
Geçtiğimiz yüz yılda Doğu Blokunun sıcak denizlere ulaşmasını engelleyecek bir yapılanma olarak ortaya çıkan, Afganistan, Pakistan, İran, Irak, Türkiye, Suriye, Mısır’ı içine alan CENTO örgütü üyesi ülkelerin tamamında iç kargaşa, belirsizlik hatta bölünme tehdidi var.
Bu ülkeler içinde barındırdıkları unsurlarla batı medeniyeti için aynı zamanda İslami şiddet tehlikesi anlamına geliyor.
Bu şiddet 1948’de İsrail devletinin kurulmasıyla kendisini göstermişti. Hedefinde İsrail’in coğrafyadan uzaklaştırılması yok edilmesi vardı.
Doğu Bloku da işine geldiği gibi bu alanda bazı örgütleri batıya karşı destekledi, silah ve lojistik yardımlarda bulundu.
Sovyetler Afganistan’ı direkt olarak işgal bile etti.
Medeniyetler, ideolojiler ve inançlar çatışmasının bütün unsurları çeşitli toprakların üzerinde açıktan olmasa da gizliden gizliye buralarda savaştılar, kozlarını paylaştılar.
Çatışmaların bulunduğu bütün coğrafyalarda binlerce yıllık birikmiş medeniyet unsurları yok oldu.
İnsanlık resmen taş devrine kadar gitti.
Çünkü geriye sadece kin, nefret, hesaplaşma, öç alma ve kan davası kaldı.
Batı bu çatışmalardan dahi kendisine bir kazanç ve rant sağladı. Bu durumun devam ediyor olması da çağımıza ait bir başka acı gerçektir.
Peki, nereye kadar?
Fransız Devrimiyle başlayan kapitalizm çağı kısa bir süre sonra batıda sınıfsal karşıtlıkların ve buna bağlı çelişkilerin keskinleşmesine ve çatışmalara neden olmuştu. Bu çatışmalar çeşitli tavizler, zenginliklerin paylaşımı ve demokratikleşmeyle yerini uzlaşmaya bırakmıştı.
Bugünkü gelişmiş demokrasinin geri planında olan şey çok büyük mücadele, savaştır.
Batı medeniyeti sadece kendi ülkelerindeki emekçilerin üzerinden kazandıklarıyla değil, aynı zamanda sömürdüğü coğrafyalardaki değerlerle zenginleşmiştir.
Bugün bu medeniyetin açıklamak ve hesabını vermek zorunda olduğu en temel meselelerden bir tanesi Uzakdoğu’daki ucuz insan gücünün yarattığı artı değerdir.
Batı’daki konforun devamı için Çin’de, Kore’de, Hindistan’daki emekçiler çok küçük ve komik saat ücretlerine çalışmakta ve kötü koşullarda yaşamaktadır.
Ortadoğu’daki petrolün yarattığı ekonomik değerin bu coğrafyada kullanılmamasından kaynaklanan fakirlik de bugün Afganistan’da, Pakistan’da, İran, Irak, Suriye, Mısır’da güncel sorunlara neden olmaktadır.
Batı ister istemez bu gerçekle yüzleşmek zorundadır.
Amerika milenyuma Afganistan ve Irak’a saldırarak girdi. Geçtiğimiz on yıl bu toprakların yeniden yapılanmasıyla geçti.
Sonuç?
Silah ve zorla yapılandan geriye onun yarattığı şiddet kalmıştır.
Çelişkiler daha da derinleşmiş, uzlaşmaz hale gelmiştir.
Türkiye’nin bu süreçteki temel çelişkilerinden bir tanesi ise, sırasında Irak’a saldıracak Amerikan askeri kuvvetlerine lojistik üs sağlayacak iznin Meclisten geçmesi için tezkereyi destekleyen liberallerine sahip olmasıdır.
En tuhaf tarafı bu kişilerin günümüzde en şiddetli askeri darbe karşıtı olmasıdır.
Kısacası samimiyetsiz, içeriksiz ve içi dışı bir hareket etmemektir.
Dünyanın her yerinde ve köşesinde adil, eşit ve hakça olmayan paylaşım giderek çok daha büyük sorunlara yol açmaktadır.
Gelecek bunun üzerinde şekillenecektir.
Aynen devam etmesi mümkün olmadığı gibi artık silah seçeneği de anlamını kaybetmiştir.
Uzay Gökerman 