Çözüm Süreci adı verilen dönemle birlikte hepimizin bildiği gibi İmralı’da Öcalan’la görüşmelere başlandı. Bu görüşmelerin öncelikle MİT kanalıyla yapıldığını öğrendik, sonra giderek artan, hatta haftalık toplantıya dönüşen BDP-HDP temsilcileriyle buluşmaya dönüştü.
Bu hiç kuşkusuz 1974’lü yıllarda bir apartman dairesinde gizli örgütlenmeyle başlayan hayat öyküsünün çok önemli bir virajıydı.
Yine geçtiğimiz hafta içinde Cumhurbaşkanı’nın “villa verecek halimiz yok ya” açıklamasının peşinden bir başka detay daha öğrendik. Öcalan artık iki odalı bir yerde yaşamını sürdürüyormuş.
Bugün tartışılan şey ne?
Öcalan’a bir “sekreterya tahsis edilmesi” gerekliliği üzerinde konuşuyoruz. Öcalan’ın sekreterya dediği şey aslında bir bakıma küçük bir kabine oluşumudur.
HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş diyor ki;
“Bir sekretarya oluşması gerekir. Bunda üç kişilik HDP’nin İmralı heyeti ve Sayın Hatip Dicle ile kadın meclisinden bir arkadaş olacak. Bir de yazı yazma, not tutma ve tutanak hazırlama konusunda sekreterlik görevini yürütecek oradaki tutuklulardan oluşacak bir sekreterlik heyeti olacak. Bunları devlet heyeti kabul etmiş. Bir de aralarında gazeteciler ve akil insanlardan oluşan gözlemci heyeti olacak. Kandil’den birilerinin olması yasadışı bir iş değil çünkü müzakerenin artık bir yasası var.” (Hürriyet)
Böyle bir oluşum kabineden farksızdır; bu da İmralı’yı son zamanlarda Suriye’nin içinde küçük küçük fiilen ortaya çıkmış olan, bir anlamda Kanton’a dönüştürmek anlamına geliyor.
Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç sekretarya talebinin “makul olduğunu” ifade ederek bu durumu tanıdığını da belirtmiş oluyor.
1984’de bir avuç eşkıya, bir süre sonra terörist ilan edilen örgütlenmenin geldiği yer itibarıyla pozisyonu düşündürücüdür aynı zamanda da önemlidir.
Radikal Blog’a ilk yazdığım yazı “Mandela’nın seçimleri; özgürlüğe giden o uzun yol” başlığı taşıyordu. Bir film değerlendirmesi olan bu yazıya ilham kaynağı olan filmi izlemeyenlerin ders çıkarması açısından en kısa sürede görmelerini tavsiye ederim.
20. yüzyılda PKK gibi ayrılıkçı faaliyet gösteren IRA, ETA gibi örgütlenmelerin de mücadele ettikleri ülkelerde geldikleri pozisyon aşağı yukarı benzer çizgidedir.
İspanya’da Katalanlar artık bağımsızlık konuşuyor. Barcelona ile Real Madrid arasındaki El-Clasico’nun artık oynanmayacağı tartışılıyor.
***
Tarihte çok farklı propaganda ve mücadele yöntemleri, örgütlenmeleri olmuştur.
Silahlı mücadele bunların başında geliyor.
Geçtiğimiz yüzyıl içinde emperyalizme karşı yürütülen kurtuluş savaşları bir çeşit silahlı mücadele yoluydu. Ancak dünyanın en kalabalık ülkelerinden biri olan Hindistan’da Gandhi pasifist bir yol izlemiş, başarılı olmuştu.
Daha sonra özellikle Amerika kıtasında sosyalist halk hareketleri oldu. Küba ve Nikaragua’da silahlı örgütlenmeler sosyalist devrime dönüştü.
Küba Devrimi öylesine derin etki yarattı ki Che’nin liderliğindeki gerilla örgütlenmeleri dünyanın birçok yerinde olduğu gibi Türkiye‘de de ilgi çekti.
Deniz Gezmiş ve Mahir Çayan da bu izin peşini sürmek için Anadolu’ya çıktı. Ancak aradıklarını bulamadılar. Çünkü Anadolu’da ne böyle bir taban ne de bilinç ne de ihtiyaç vardı.
Ancak PKK’nın tohumlarının serpildiği topraklarda yüzyıllardan beri süren verimli bir arazi var ve bu tarihsel olarak biliniyordu.
Çok da başarıyla kullanıldı, eylemsellik yoluyla hem bir bilinç hem de farkındalık yaratıldı.
Kuşkusuz bilinen bir gerçeğin 35-40 bin insanımızın canına mal olması da tarihin zorla öğretme gücünden başka bir şey değildir.
Hal böyleyken; İmralı’yı da bir kantonun yönetim üssü, kabine merkezine getirirken artık bu ülkede satranç tahtasının üzerindeki piyonların feda edilmesi gibi taktiksel veya stratejik konum elde etmek pahasına birilerin ölmesine izin verilmesinde her iki taraf da sorumlu olacaktır.
Tarihten hem ders hem de bilgi almak önemlidir.
Uzay Gökerman 