Umberto Eco’nun eski bir fotoğrafına bakarken gözüme daktilosu takıldı.
Daktilo!
Çok taze bir sinema karesi geliyor hemen gözümün önüme; Kelebeğin Rüyası‘ndan bir sahne… İki şair dost bir piyes yazmaya çalışıyorlar. Behçet Necatigil hemen yanlarında güçlü bir ilham kaynağı olarak görünüyor filmde. Şairler piyeslerini temize çekmek için daktiloya gereksinim duyuyorlar.
Ve Behçet Necatigil’in kapısını çalıyorlar.
O da diyor ki;
“Bir sanatçı sanatını yaratmak için üç şeye ihtiyaç duyarmış. Fikri veya sanatı, ortamı ve araç…” Hemen ekliyor; “sizde bunun ikisi hiç olmuyor!”
Bir yazar için daktilonun ne anlam ifade ettiğini ancak bir yazar anlar, eksikliğini hisseder.
Lise ve üniversite yıllarında ben de o eksikliği yaşayanlardandım ve yaz aylarında dayımdan ödünç aldığım daktilo ile arayı kapatmaya çalışırdım.
Bitirme tezimi bu daktilo ile yazdım.
Evime ilk defa bilgisayar aldığımda yıl 1998’di; yaşım 29. İlk roman taslağımı bu bilgisayarda yazıp bitirmem iki yılımı almamıştı.
Ancak insan bazen daktilonun görüntüsünü, sesini, şeridi ile yaşadığı zorlukları özlüyor. Parmaklarının ucunda açılan yaralar, nasırlar…
Umberto Eco’nun fotoğrafına bakarken aklıma bir şey geldi.
“Daktilo görünümlü bilgisayar klavyesi var mı?”
Birden heyecanlandım. Hemen google’a bu soruyu uygun bir şekilde yazdım.
Varmış!
İnsan gerçekten inanamıyor; aklınıza gelen her şeyin karşılığını teknoloji üretiveriyor.
Başka bir şekilde ifade etmek gerekirse ortak akıl, sinerji hayatın içinde bir boşluk bırakmaksızın kendisini üretiyor, besliyor.
İnsani olan her şey insana geri dönüyor.
Qwerkywriter ismi verilen klavyeyi Brain Min isimli genç bir tasarımcı üretmiş. Aşağıya üretim sürecini anlattığı blogunun linkini paylaşıyorum.
2015 yılı için ön sipariş verilebiliyor ve kuşkusuz klasik ve eski olduğu kadar orjinal bir tasarım olduğundan fiyatı da kullandığımız klavyelerden oldukça pahalı.
Benim gibi klasik formattaki bir çok tüketiciyi etkileyen çok basit ancak ilham verici bir inovasyon örneği…
http://twitter.com/uzaygokerman
Uzay Gökerman 